Polska Fundacja Narodowa w dniu 1 sierpnia 2019 roku przekazała darowiznę na dokończenie realizacji budowy trwałego upamiętnienia w Warszawie postaci Ignacego Daszyńskiego – Premiera i Marszałka Sejmu w okresie II RP.

Ignacy Daszyński to Wielki Polak. Patriota i lider polskiej lewicy dążącej do demokratycznego socjalizmu w Polsce. Przed I-szą Wojną Światową przez wiele lat był posłem do parlamentu w Wiedniu z Galicji. W tym parlamencie miał 529 wystąpień. Był osobiście środkiem uświadamiania społecznego i politycznego tysięcy chłopów i robotników. Przemawiał w całej Galicji, w Królestwie, w Wiedniu, Budapeszcie, Berlinie, Paryżu, Londynie, Szwajcarii. W kilkudziesięciu miastach Ameryki Północnej. Zasłynął jako mówca, którego potędze głosu trudno było się oprzeć.

Gdy kończyła się I-sza Wojna Światowa i postała możliwość odbudowy niepodległej Polski, Ignacy Daszyński stanął na czele pierwszego polskiego rządu – „rządu lubelskiego”

Darowizna w wysokości 130.902 zł. została przekazana na konto Stowarzyszenia im. I. Daszyńskiego, jako podmiotu realizującego budowę pomnika. Środki te zostały wykorzystane na dokończenie budowy samego pomnika, dokończenie prac projektowych i uzgodnień związanych z realizacją infrastruktury towarzyszącej pomnikowi oraz realizację tej infrastruktury wraz z zagospodarowaniem terenu położonego w bezpośrednim sąsiedztwie pomnika.

Stowarzyszenie im. Ignacego Daszyńskiego wyraża wdzięczność i podziękowanie Polskiej Fundacji Narodowej za darowiznę na dokończenie budowy pomnika Ignacego Daszyńskiego w Warszawie. Wyrażamy je także w trakcie spotkań i konferencji organizowanych przez stowarzyszenie.

Pomnik wraz z otoczeniem jest nośnikiem przekazu historycznego, wspiera działania mające na celu upowszechnianie wiedzy na temat dziejów odzyskania Niepodległości. Służy pamięci o Ignacym Daszyńskim. Kształtuje świadomość historyczną młodego pokolenia. Podtrzymuje i upowszechnia tradycję państwową i narodową. Służy wzmacnianiu świadomości obywatelskiej i budowaniu postaw patriotycznych.

Ponad 125-letnie dzieje polskiej niepodległościowej lewicy uwiarygadniają znane powiedzenie, że „historia się powtarza”. Na przełomie XIX i XX wieku lewica reprezentowana przez Polską Partię Socjalistyczną i Polską Partię Socjaldemokratyczną była rozbita tak pod względem terytorialnym (trzy zabory), jak i ideowo-politycznym ... Ze względu na ważność sprawy warto przybliżyć warunki dokonanego w kwietniu 1919 r. zjednoczenia. Myśl o zjednoczeniu pierwszy wysunął młody socjalista, działacz i współzałożyciel we Lwowie w 1990 r. Partii Robotniczej – Ignacy Daszyński. W sierpniu 1891 r. uczestniczył on w II Międzynarodowym Kongresie Socjalistycznym w Brukseli, gdzie złożył wniosek o zjednoczeniu polskich partii socjalistycznych. (...)

(...) Ani Piłsudski, ani Daszyński nie mieli zwyczaju bratania się, fraternizowania, po imieniu byli zaledwie z kilkoma osobami. Przestali zwracać się tak do siebie po słynnym spotkaniu w październiku 1929 r., kiedy to marszałek Daszyński oświadczył marszałkowi Piłsudskiemu, który przybył do parlamentu w otoczeniu kilkudziesięciu oficerów, że „pod szablami i rewolwerami nie otworzy posiedzenia". Odtąd przylgnęło do niego określenie Marszałek Demokracji, wyrażające uznanie opinii społecznej za odwagę i bezkompromisową postawę w obronie demokracji i parlamentaryzmu. (...)

Gdy robotnicy Galicji zaczęli domagać się praw dla siebie oraz godziwych warunków pracy i życia ich aspiracje starała się reprezentować powstała, dzięki inicjatywie Ignacego Daszyńskiego w 1892 r. Galicyjska Partia Socjaldemokratyczna, będąca częścią składową ogólno austriackiej socjaldemokracji i jej programu przyjętego w Heinfeld. Postulował on:

 - szybkie wprowadzenia szerokiego ustawodawstwa socjalnego: 8 godzinnego dnia pracy, poprawy warunków życia i pracy, zakazu pracy dzieci i pracy nocnej,
 - organizowania spółdzielczości robotniczej,
 - upowszechnienia oświaty wszystkich szczebli,
 - demokratycznej ordynacji wyborczej, celem przezwyciężenia tradycji społeczeństwa patriarchalnego, zagwarantowanie pełnej wolności zgromadzeń i stowarzyszeń, zniesienie monopolu wyborczego klas uprzywilejowanych,
 - utworzenie sadów przysięgłych wybieranych przez zgromadzenia ludowe.

Program ten odrzucała koncepcję dyktatury proletariatu kładąc akcent na demokratyczne przekształcenia społeczne. (...)

   (...) Ignacy Daszyński był prawie rówieśnikiem J. Piłsudskiego. Pochodził z kresowej zacnej rodziny inteligencko-szlacheckiej w zaborze austriackim. Wychował się w duchu patriotycznych tradycji Wiosny Ludów 1848 r. i Powstania Styczniowego 1863 roku. Młodość jego kształtowała się jednak pod wpływem ruchu socjalistycznego w Galicji. W konsekwencji był gorącym patriotą i prawdziwie ideowym socjalistą. Do końca życia pozostał wierny ideałom obranym w młodości; walce o niepodległość i socjalizm. Wskutek niedorozwoju społeczno-ekonomicznego w Galicji na pierwszy plan wysuwał nie wolność narodową, lecz walkę o sprawiedliwość społeczną. Walczył z przeżytkami feudalnej wszechwładzy szlachty i arystokracji. Uważał, że ciemnota, bieda i nędza szerokich mas ludowych stanowią główną przeszkodę w rozwoju świadomości narodowej.

   Jego wizja wolnej i niepodległej Polski od wczesnej młodości kształtowała się inaczej niż u Piłsudskiego. Znacznie dojrzalej, trójzaborowo i proeuropejsko. Jej pomyślność łączył z międzynarodowym socjalizmem w Europie. Po raz pierwszy publicznie dał temu wyraz, w podpisanej m. in. przezeń, 30 kwietnia 1891 r., odezwie lwowskiej „Partii Robotniczej“, „Do Stowarzyszenia Polskich Robotników <Równość>  w Londynie“. „Wiernie stojąc - czytamy w niej - przy wielkim haśle międzynarodowej solidarności robotniczej, dążymy w pierwszym rzędzie do zgodnego i solidarnego postępowania z robotnikami polskimi tak spod wszystkich trzech zaborów, jak i tych, których los ze ziemi polskiej wypędził. Gdy robotnicy królestwa, Księstwa Poznańskiego, Śląska i Galicji podadzą sobie dłonie, wtenczas, wierzymy silnie, że sprawa nasza zwycięży. A socjalistyczna robotnicza emigracja polska pewno w tym zwycięskim pochodzie pierwsze zajmie miejsce!..“ (AAN, sygn. 305/VII/44 podt. 1 k. 33). (...)