Polska Partia Socjalistyczna rozpoczęła sto dwudziesty rok swej działalności. PPS powstała na zjeździe założycielskim w listopadzie 1892 roku w Paryżu, w którym uczestniczyli przedstawiciele organizacji lewicowych: II Proletariat, Związek Robotników Polskich, Zjednoczenie Robotnicze, Gmina Narodowo-Socjalistyczna. PPS powstała jako partia polityczna klasy pracującej „walczącej o swe wyzwolenie z jarzma kapitalizmu”.
   
  Obowiązujący Statut PPS stanowi, że „Polska Partia Socjalistyczna kontynuuje działalność zapoczątkowaną na Zjeździe Polskich Socjalistów w Paryżu w listopadzie 1892 roku”.
 
   Zapoczątkowana 120 lat temu – przez powstanie PPS - walka o zmianę stosunków społecznych i ekonomicznych na ziemiach polskich nie została zakończona. Nie zostały osiągnięte podstawowe cele w sferze społecznej i ekonomicznej jakie postawili twórcy Polskiej Partii Socjalistycznej. Społeczeństwo polskie nie zostało wyzwolone z jarzma kapitalizmu. 

  Twórcy Polskiej Partii Socjalistycznej jasno też określili cel dążeń i walki: „celem jest niepodległa rzeczpospolita demokratyczna”. Było to w czasach gdy nie istniało państwo polskie. Dziś mamy państwo polskie i w sensie prawnym jest ono niepodległą rzeczpospolitą demokratyczną. Rzeczywistość niestety nie potwierdza stanu prawnego. Większość majątku i kapitału bankowego na terenie Polski jest już własnością firm zagranicznych, a „prywatyzacja” trwa dalej. Polska nie jest państwem niepodległym i suwerennym ekonomiczne. O życiu gospodarczym w Polsce decydują posiadacze kapitału, a nie demokratycznie wybierane władze państwowe. Dla współczesnej PPS, „niepodległa rzeczpospolita demokratyczna” pozostaje celem dążeń i walki.

  120 lat temu, założyciele PPS tak opisali w Programie paryskim położenie ludzi pracy na ziemiach polskich: „Jak wszędzie, tak i u nas masy pracujące wydane są na łup wyzysku kapitalistycznego, a życie ekonomiczne całego kraju cierpi od tej samej, co wszędzie, rozkiełznanej spekulacji indywidualnej. Jak wszędzie, tak i u nas ilość wywłaszczonych wzrasta, a wszelki niezależny byt ekonomiczny jest podminowany przez rozwój gospodarki kapitalistycznej. Jak wszędzie, tak i u nas rozwija się coraz większe uzależnienie mas pracujących od garstki swojskich i obcych wyzyskiwaczy.” Pomimo upływu wielu lat, pomimo wielu przemian jakie następowały w tym czasie, ciągle aktualna jest ocena sprzed 120-stu lat, a szczególnie jej ostatni fragment, że „rozwija się coraz większe uzależnienie mas pracujących od garstki swojskich i obcych wyzyskiwaczy.” 

   Współczesny neoliberalny kapitalizm opiera swe panowanie na bezwzględnym i konsekwentnym przestrzeganiu dwóch „świętości”: 
 - „święte” prawo własności prywatnej, a wszystko może być własnością prywatną,
 - „święta” wolność rynków, a wszystko może być towarem rynkowym.
Na straży przestrzegania tych „świętości” stoją władze i ustawodawstwo państwowe. Odrzucenie tych „świętości” jest kluczem do obalenia kapitalizmu. Uspołecznianie własności dóbr gospodarczych i przywracanie rynkowi jego historycznie ukształtowanych funkcji to klucz do budowania sprawiedliwego systemu społecznego i ekonomicznego.
 
  Współczesny kapitalizm jest w kryzysie systemowym. Wyczerpują się siły napędzające rozwój USA i Europy Zachodniej: przewaga technologiczna i militarna. Świat staje się wielobiegunowy. Nowe centra ekonomiczne i militarne – Chiny, Rosja, Japonia, Indie, Brazylia – kierują się własnymi interesami. Wykorzystują własność prywatną i rynek jako instrumenty do rozwoju narodowego i umocnienia państwa, ale nie traktują ich dogmatycznie i nie traktują kapitalizmu jako systemu z dłuższą perspektywą.

  Rozwój nauki i techniki w XX wieku umożliwił rozwój cywilizacyjny i poprawę warunków życia całego naszego społeczeństwa. Władze państwowe i lokalne są wybierane z zastosowaniem demokratycznych procedur. Uzależnienie mas pracujących od wyzyskiwaczy nie jest tak bezpośrednio widoczne i odczuwalne jak to było w przeszłości. Nie zmieniła się jednak istota systemu kapitalistycznego – systemu niesprawiedliwości społecznych wynikających z wyzysku człowieka przez człowieka.

  Kapitalizm współczesny skutecznie atomizuje społeczeństwo. W walce o byt ludzie są skazani na własną „przedsiębiorczość”, a praktycznie skazani na dyktat „pracodawcy”. Egoizm jednostki jest cnotą, a działanie dla dobra zbiorowości zwykłą głupotą. W Polsce ta „filozofia” jest wpajana społeczeństwu od dwudziestu lat jako prawda niepodlegająca dyskusji, dla której nie ma alternatywy. Opór jednostki w zatomizowanym społeczeństwie nie zagraża systemowi.

   PPS jest partią polityczną klasy pracującej walczącej o swe wyzwolenie z jarzma kapitalizmu. Tak było i tak jest od stu dwudziestu lat. W tym czasie PPS odnosił sukcesy i ponosił porażki. Minione dwadzieścia lat – po 1989 roku – to czas porażki PPS. To czas porażki i zniewolenia polskiej klasy pracującej.
   PPS musi realizować swoje fundamentalne zadania:
1. Budować świadomość społeczną ludzi pracy – świadomość, że zostali oszukani: odebrano im już posiadane prawa społeczne i ekonomiczne, okradziono ich z już posiadanych dóbr materialnych,
2. Organizować ludzi pracy do walki o wyzwolenie społeczne i ekonomiczne,
3. Proponować zmiany w rzeczywistości ekonomicznej i społecznej, które prowadzą do sprawiedliwości społecznej, do ludowładztwa w sferze gospodarczej.