CELE I ZADANIA DLA POLSKIEJ LEWICY :: ignacydaszynskicom Daszyński Stowarzyszenie im Daszyńskiego daszynskistowarzyszenie Lewica stowarzyszeniedaszynski Ignacy Daszyński Stowarzyszenie Daszyńskiego Info PPS

Cele i zadania dla poskiej Lewicy

Powrót do "Aktualności" >>>

<<< Powrót do "Uchwały i stanowiska PPS - 2017 r."

Pobierz plik:

CELE I ZADANIA DLA POLSKIEJ LEWICY (339.94 KB)

Stanowisko Rady Naczelnej PPS

na temat

CELE I ZADANIA PPS

CELE I ZADANIA DLA POLSKIEJ LEWICY

przyjęte na posiedzeniu w dniu 22 kwietnia 2017 roku

Pojęcia „lewica” i „prawica” powstały w okresie Wielkiej Rewolucji Francuskiej w roku 1789. Wówczas we francuskim Zgromadzeniu Narodowym po lewej stronie zasiadali przedstawiciele chłopów i mieszczaństwa. Reprezentowali 99 % Francuzów i żądali zmiany systemu społeczno-politycznego i gospodarczego. Po prawej stronie byli przedstawiciele szlachty, arystokracji i duchowieństwa. Od tego czasu „lewica” to siły polityczne dążące do sprawiedliwości społecznej, a więc ugrupowania republikańskie, socjalistyczne i antykapitalistyczne . „Prawica” to siły polityczne, które konserwują niesprawiedliwe stosunki społeczne i gospodarcze, czyli obecnie – kapitalizm.

W końcu XIX w. pojawiły się i rozwijają się do dzisiaj partie socjaldemokratyczne. Z nazwy są to partie „demokratycznego socjalizmu”. Jednak mimo, że przedstawiają się jako „partie lewicowe”, to jednak większość z nich akceptuje kapitalizm. W ostatnim półwieczu socjaldemokraci, zasłaniając się hasłami demokracji, podjęli współpracę z neoliberalnym kapitalizmem opartym o władcze działania kapitału finansowego. To spowodowało ogromny spadek wiarygodności socjaldemokratów i spadek zaufania do ich partii.

Kompromis z kapitałem wyklucza dążenie do demokracji obywatelskiej i sprawiedliwości społecznej – wyklucza lewicowość. Ten problem dotyczy też SLD – będącego polską partią socjaldemokratyczną.

Lewica to siły polityczne i społeczne, które reprezentują dobro wspólne, interes społeczny. Dobro wspólne jest udziałem każdego, kto do wspólnoty należy, bo „w szczęściu wszystkiego są wszystkich cele”.

Lewica kieruje się wartościami, które ludzi łączą. Popiera to, co buduje wspólnotę obywateli i poczucie przynależności do wspólnoty ogólnoludzkiej.

Lewica wyraża poszanowanie godności i wolności człowieka. Ma na celu jego dobro, potrzeby, a w życiu społecznym pełnię praw człowieka i obywatela.

Cele i wartości, które konstytuują Lewicę, tradycyjnie są wyrażane jako „wolność, równość, braterstwo”.

Wolność człowieka może być ograniczona jedynie wolnością innych i poszanowaniem środowiska naturalnego.

Lewica dąży do uświadamiania społeczeństwu, że głównym źródłem zniewolenia ekonomicznego, niesprawiedliwości społecznej, braku możliwości korzystania z praw człowieka i obywatela, nienawiści między ludźmi - jest prywatny kapitał, który nie jest wynikiem własnej pracy. Zawłaszcza on pracę innych i prowadzi do nierówności ludzi i narodów.

Zjawisko ekonomiczne, jakim jest liberalny rynek w gospodarce towarowej, jest w kapitalizmie podstawowym instrumentem do bogacenia się warstwy posiadającej – kosztem reszty społeczeństwa.

Lewica dąży do uspołecznienia bogactw wytworzonych przez ludzi na przestrzeni dziejów i do uspołecznienia bogactw naturalnych, jako podstawy solidaryzmu między ludźmi.
Ludzki egoizm, pycha, chęć dominacji nad innymi to przyczyny powstawania nierówności
i niesprawiedliwych stosunków międzyludzkich. Lewica walczy z egoizmem jednostek i grup interesów, będących źródłem rozbicia solidarności ludzkiej.

W XX wieku narody wybiły się na niepodległość i powstały państwa narodowe. Lewica dąży do braterstwa ludzi i braterstwa narodów. Lewica walczy z dominacją człowieka nad człowiekiem i walczy z dominacją jednych narodów nad innymi.
Ważnym dobrem wspólnym jest współczesne państwo. Chodzi o państwo, w którym rządzi świadomy swych potrzeb i dążeń lud - czyli państwo demokratyczne. Państwo, które stanowi i stosuje prawo w interesie społecznym. Państwo – gwarant praw i obowiązków obywatela. Z kościołami oddzielonymi od państwa.
Obowiązujący w państwie system społeczno-gospodarczy decyduje, czy rzeczywiście realizuje się ludowładztwo, czy też za fasadą papierowych zapisów władza i bogactwo należą do grupy czy warstwy uprzywilejowanej. Praca tworzy bogactwo. Dlatego podstawą systemu są stosunki własnościowe. W demokracji bogactwo tworzone przez lud powinno do ludu należeć i lud powinien nim dysponować. Do tego dąży demokratyczna Lewica.

W Polsce, jak i w wielu państwach, które deklarują, że są demokratyczne, system gospodarczy opiera się na własności prywatnej, a własność społeczna jest doktrynalnie niszczona. Lewica nie może tego akceptować. W państwie jest miejsce i potrzeba występowania wszystkich form własności. Wyjaśniał to nawet papież Jan XXIII, wskazując, że własność państwowa i społeczna są zgodne z katolickim prawem naturalnym.

Wolność jednostki - szczególnie w sferze politycznej, społecznej, artystycznej, światopoglądowej - jest celem lewicy. Dlatego trzeba stwarzać warunki, aby obywatele mogli korzystać z zapisanych w Konstytucji praw i wolności.

Inaczej wygląda sprawa z wolnością w sferze gospodarczej, a szczególnie z „wolnym rynkiem”. Rynek, jako miejsce wymiany dóbr, jest realnym zjawiskiem ekonomicznym, a nie modelem teoretycznym. Historia wskazuje, a potwierdzają to wydarzenia bieżące, że rynek kapitalistyczny jest terenem gier i spekulacji, które powodują, że bogaci się bogacą, a biedni biednieją. Jest to sprzeczne z interesem społecznym. Lewica nie pozostawia gospodarki wyłącznie prywatnym posiadaczom kapitału i „wolnemu rynkowi”. Gospodarka i rynek muszą podlegać kontroli społecznej i interwencji państwa w celu wyrównywania szans i nierówności.

Celem lewicy jest zrealizowanie zapisów konstytucji, stanowiących, że „RP jest demokratycznym państwem prawnym urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej” i określającym „ekonomiczne, socjalne i kulturalne” prawa obywateli. Nie jest to możliwe dopóki gospodarką rządzi „niewidzialna ręka rynku”, którą kierują prywatne oligarchie kapitałowe.

Lewica budując Polskę socjalną, w której wzrost dobrobytu będzie udziałem całego społeczeństwa dąży do tego, aby rozwój gospodarczy zapewniał, że wszyscy zdolni do pracy mogą być zatrudnieni. Prawo do pracy i godziwej zapłaty jest bowiem prawem każdego obywatela. Państwo też przez powszechne systemy opieki zdrowotnej, edukacji i zabezpieczenia emerytalnego musi zapewniać bezpieczeństwo socjalne wszystkim obywatelom.

Współczesny poziom rozwoju sił wytwórczych w Polsce powinien umożliwić państwu realizację jego funkcji opiekuńczych. Jednocześnie państwo musi rozwijać całą gospodarkę, instytucje społeczne i infrastrukturę gospodarczą, w tym także rynkową. Są one niezbędne do efektywnego funkcjonowania życia społecznego i gospodarczego.

Lewica proponuje alternatywny do kapitalizmu model ustroju społeczno-ekonomicznego i wskazuje realne sposoby jego urzeczywistnienia.
Lewica powinna przewodzić buntowi społecznemu gdyby do niego musiało dojść.

ZADANIA POLSKIEJ LEWICY

I. Polska lewica walczy o Polskę demokratyczną i sprawiedliwą :

- Polskę, w której władzę sprawuje polski lud w interesie całego społeczeństwa.
- Polskę, w której naczelną zasadą jest dążenie do sprawiedliwych stosunków
społecznych i gospodarczych.
- Polskę, której bogactwa należą do ludu i służą podnoszeniu dobrobytu całego
społeczeństwa.
- Polskę suwerenną ekonomicznie i politycznie.

II. Polska lewica reprezentuje interesy społeczeństwa, w odróżnieniu od prawicy, która
reprezentuje interesy warstw uprzywilejowanych.

III. Polska lewica kieruje się nieprzemijającymi, wartościami moralnymi, które są
dziedzictwem kultury ogólnoludzkiej, które uznaje także chrześcijaństwo i inne wielkie
religie świata.

IV. Polska lewica głosi prawdę w opisywaniu i wyjaśnianiu naszej rzeczywistości:
- prawdę o „rynku”

Rynek pojawił się wraz z gospodarką towarową. Istnieje we wszystkich cywilizacjach od tysięcy lat. Jest potrzebny. Jednak w operacjach rynkowych uczestniczą także partnerzy nieuczciwi: oszuści i spekulanci. Dlatego operacje rynkowe muszą podlegać określonym zasadom i społecznej kontroli. „Niewidzialna ręka rynku” to ręka spekulanta i oszusta.
- prawdę o kapitalizmie i „gospodarce rynkowej”
Kapitalizm to system społeczno-ekonomiczny, który umożliwia osobom fizycznym gromadzenie wielkiego bogactwa w wyniku operacji rynkowych, a państwo gwarantuje im wszelkie prawa własności do tego bogactwa. Dysponenci wielkiego bogactwa skutecznie dbają o to aby władze państw służyły ich interesom i gwarantowały ich prawa własności. W krajach kapitalistycznych demokracja nie obejmuje sfery własności i gospodarki. Kapitalizm cechuje niesprawiedliwy podział bogactwa i bezrobocie. Jest w swej istocie cywilizacją nierówności. Odrzuca zasady demokracji i sprawiedliwości społecznej.
Kapitalizm od kryzysu w 2007 roku jest w kryzysie systemowym. Spekulacje finansowe doprowadziły do bankructwa wielkich organizacji finansowych i gospodarczych. Ich zobowiązania przejęły państwa. Ale kryzys systemu trwa. Wiele wskazuje na to, że bez dalszej interwencji państw kryzys będzie się pogłębiał powodując nieobliczalne skutki społeczne i polityczne.
Kapitalizm jest określany jako „gospodarka rynkowa” lub jako „gospodarka wolnorynkowa”. Kapitaliści domagają się, aby rynek był „wolny” i funkcjonował bez interwencjonizmu państwowego. Uprzejmie przyjmują jednak pomoc państw – liczoną, jak ostatnio, w setkach miliardów dolarów. I trudno im się dziwić. Dziwić może tylko bierność społeczeństw, które jeszcze akceptują kapitalistyczną rzeczywistość.
„Wolny rynek” i „święte prawo własności prywatnej” to fundamenty kapitalizmu. Te wolności przyznane jednostkom są źródłem zniewolenia i wyzysku społeczeństwa.
W latach 70-tych XX w. i po rozpadzie Związku Radzieckiego, triumfujący kapitalizm wystąpił w formie określanej jako „neoliberalizm”. Powrócono do stosowania zasad wolnego rynku i ograniczonej do minimum ingerencji państwa w gospodarkę. Dziś już wiadomo, że „neoliberalizm” zbankrutował wraz z bankructwem wielkich banków i przedsiębiorstw. Jest pytanie: co dalej? Czy nie jest najwyższa pora aby uspołecznić gospodarki ?

- prawdę o transformacji ustrojowej

Realizacja planu Balcerowicza zwana „terapią szokową” rozpoczęła w Polsce okres masowego i permanentnego bezrobocia, rosnących dysproporcji dochodowych i demontaż państwa opiekuńczego. Wprowadzono kapitalizm. Uwłaszczenie się działaczy różnych opcji politycznych i menadżerów na majątku społecznym utworzyło warstwę kapitalistów. Społeczeństwo zostało wywłaszczone z posiadanego bogactwa i odsunięte od zarządzania gospodarką. Produkcja mierzona w wielkościach fizycznych spadła i nie wróciła do wielkości osiąganych w PRL.
W Polsce Ludowej zbudowano – wysiłkiem całego społeczeństwa – ponad 1000 wielkich zakładów pracy. Duża część z nich została zlikwidowana (np. przemysł stoczniowy). Duża część gospodarki i usług została „sprywatyzowana”, to znaczy oddana za przysłowiowe grosze na własność osobom fizycznym.
Do Polski wszedł obcy kapitał, który traktuje Polaków jako tanią siłę roboczą.
Jednym z mierzalnych rezultatów wprowadzenia kapitalizmu w Polsce to także ponad 2 miliony Polaków, którzy wyemigrowali.

- prawdę i obiektywizm w opisywaniu historii i rzeczywistości

Historię Polski w XX w. można opisywać z różnych pozycji politycznych. Nie można jednak pomijać powszechnie znanych faktów - kluczowych dla losów narodu i jego państwa. Niezależnie od okoliczności, w 1944 roku powstało – uznane przez cały świat - państwo polskie. Polska odrodziła się w bezpiecznych granicach, a ludzie dostali ziemię i pracę. Stworzono wówczas systemy powszechnych ubezpieczeń zdrowotnych i emerytalnych. Edukacja stała się powszechnie dostępna i bezpłatna. Gospodarka służyła potrzebom społeczeństwa. Można dyskutować o efektywności systemu ekonomicznego PRL, ale pozostanie faktem, że w 1978 roku polska gospodarka zbliżała się do dziesiątej pozycji na świecie, a ludzie żyli w godziwych warunkach socjalnych. Dziś Polska jest być może dwudziestą gospodarką światową, a część społeczeństwa żyje w warunkach wykluczenia społecznego i ekonomicznego.

V. Polska lewica krytykuje siły rządzące Polską, ponieważ reprezentują interesy polskiego
i międzynarodowego kapitału

VI. Polska lewica proponuje zmiany w obowiązującym systemie społeczno-gospodarczym
a w szczególności zapewnienie równoprawności wszystkich sektorów własności :
państwowej, komunalnej, spółdzielczej i prywatnej.
Domaga się nadania wysokiej rangi celom socjalnym w polityce gospodarczej państwa,
które powinno kierować się zasadami solidarności społecznej.
Solidarność społeczna wymaga między innymi zróżnicowania podatkowego bogatych
i biednych. Wymaga odzyskania własności społecznej utraconej w wyniku prywatyzacji
i zakończenia tego procederu.

VII. Polska lewica walczy o lewicową świadomość społeczną.
Po „terapiach szokowych” jakie przeszli i przechodzą Polska i Polacy, w wyniku
zmasowanej prawicowej indoktrynacji medialnej, znaczna część społeczeństwa nie widzi
alternatywy dla kapitalizmu. O zmianę tej świadomości ma walczyć lewica.

VIII. Polska lewica mobilizuje i organizuje społeczeństwo do walki o demokrację i
sprawiedliwość społeczną.

IX. Polska lewica współdziała z siłami politycznym i ruchami społecznymi w innych
krajach, które dążą do demokracji i sprawiedliwości społecznej

X. Polska lewica uczestniczy w ruchach społecznych i politycznych, które dążą do
rozwiązywania problemów globalnych, problemów dotyczących dalszego losu ludzkości.

X
X X

Parlamentarne siły polityczne, które po 1989 roku występują w Polsce jako „lewica” akceptują kapitalizm, a więc system niesprawiedliwych stosunków społecznych i ekonomicznych. Jest gorzej. Siły te aktywnie umacniają kapitalizm w jego brutalnym, neoliberalnym wydaniu. Nie reprezentują interesów ludzi pracy, interesów społeczeństwa. W efekcie utraciły społeczne zaufanie i poparcie.
W Polsce trzeba stworzyć Lewicę jako porozumienie programowe związków zawodowych, organizacji społecznych i partii politycznych. Lewicę jako wyrazicielkę interesów, potrzeb i dążeń społeczeństwa – reprezentantkę ludzi pracy.