„Opozycja demokratyczna” w czasie wydarzeń sierpnia 1980 roku nie kwestionowała, że gospodarka powinna być własnością społeczną. Dopiero po przejęciu władzy w Polsce w 1989 roku rozpoczęła walkę z „komunizmem”, czyli z własnością społeczną i wprowadzanie brutalnego neoliberalnego kapitalizmu. Sprawą doktrynalną stała się likwidacja własności społecznej. Z dnia na dzień zlikwidowano PGR-y. Państwo – właściciel przedsiębiorstw gospodarczych – podjęło działania aby doprowadzić je do bankructwa i upadku. 

  „Plan Balcerowicza” rozpoczął  proces prywatyzacji gospodarki. Za przysłowiowe grosze sprzedawano upadające zakłady. Wiele przedsiębiorstw likwidowano, a ich produkcję zastępowano importem. Likwidacja struktur gospodarczych, których właścicielem jest polskie społeczeństwo trwa do dziś. Ma ona charakter ideologiczny. Doktrynersko likwidowana jest własność wspólna, bo wszystko ma być „świętą własnością prywatną”. Nastąpiło wywłaszczenie społeczeństwa polskiego z dorobku materialnego jakie wytworzyło przez dziesięciolecia PRL. 

  Rządzący Polską neoliberałowie wzięli się za prywatyzację społecznego systemu emerytalnego i społecznej ochrony zdrowia. Rozbijany jest istniejący system emerytalny oparty na solidarności pokoleń. Postępuje likwidacja społecznego powszechnego systemu opieki zdrowotnej.  

  Kapitalizm w propagandzie określany jest jako „gospodarka wolnorynkowa”. Rynek jest przedstawiany jako zjawisko naturalne, w które społeczeństwo nie ma prawa ingerować. Operacje rynkowe mają być wyłączone spod społecznej kontroli i państwowych, demokratycznych uregulowań prawnych. Głoszenie wiary w nieomylność wolnego rynku ma cel praktyczny: w kapitalizmie rynek jest narzędziem do przenoszenia wartości wytworzonej pracą pracownika na posiadacza kapitału, jest narzędziem wyzysku. Rynek w kapitalizmie jest też narzędziem do stwarzania przymusu ekonomicznego wobec zatomizowanych ludzi żyjących z własnej pracy.  

  W gospodarce uspołecznionej rynek ma spełniać swoje funkcje społeczne i ekonomiczne. Nie może jednak służyć do okradania ludzi z efektów ich pracy. 

  Ludzka praca tworzy dobra materialne i niematerialne. Dziś w takich krajach jak Chiny, Indie i Brazylia praca milionów ludzi podnosi dobrobyt ich mieszkańców. Nie jest do tego potrzebny kapitał z USA czy z Zachodniej Europy. Kapitalizm jest w kryzysie systemowym. Świat zaczyna rozwijać się bez dyspozycji z Wall Street. 

  Rządzący ulokowali Polskę w układzie euroatlantyckim. Ma w nim malejącą pozycję polityczną i ekonomiczną. Gospodarka Polski już nie jest polska. Państwo jest bardzo zadłużone. Wyemigrowało dwa miliony ludzi w wieku produkcyjnym, a ponad dwa miliony to już bezrobotni. Nadchodzący kryzys ekonomiczny będzie bardzo dotkliwy dla naszego społeczeństwa.  

  Rosnące bezrobocie, spadek zarobków i pogarszanie się opieki zdrowotnej będzie uświadamiać społeczeństwu, że zostało oszukane, że „transformacja ustrojowa” nie była w jego interesie. 

  Zadaniem wszystkich sił społecznych i politycznych, które dążą do sprawiedliwego systemu społeczno-ekonomicznego jest organizowanie ludzi pracy do walki o uspołecznienie państwa i gospodarki.
 
  << Powrót                                                                                                                                                                          PPS.info.pl - Zobacz >>